Vrienden van ons trouwen vandaag.
Ik heb geen zin in mijn pruik en ben ook
helemaal klaar met de pluis op mijn hoofd, kan niet langer naar mezelf in de
spiegel kijken. Strato heeft gisteravond mijn hoofd kaal geschoren. Dat ziet er
een stuk frisser uit. Ik vraag aan Strato of ik met mijn blote hoofd naar de
bruiloft mag, en niet het momentum van de bruid op enig moment steel met mijn
blote bol. Volgens Strato kan het makkelijk en ik vertrouw het gezelschap met
mijn blote hoofd.
Voor de ceremonie en tegen de kou zet ik
een gezellig rood dophoedje op. Dit valt helemaal op z'n plek, want het
bruiloft thema is 'jaren 20'. Er zijn meer hoedjes. Veren, netkousen, dunne
snorretjes en mooie herenpakken zijn er ook. We zitten in de kleine trouwzaal,
dus niet iedereen heeft een zitplaats. Strato heeft een stoel gevonden met mijn naam erop.
Naast mij mogen nog meer 'gehandicapte' mensen zitten. Daar is over nagedacht
door het bruidspaar en het is erg prettig.
Het officiële gedeelte van deze dag wordt
wat minder officieel door de input van de vader van de bruid en een levenslied
van de Zangeres zonder Naam, gezongen door de stiefmoeder van de bruid. Geen
idee of het bruidspaar hierop zit te wachten, of ze dit zelf geregisseerd
hebben. Ik ben niet genoeg in deze trouwpartij ingevoerd om hier iets van te
vinden. De broer van de bruid ziet er fantastisch uit, hij heeft zich goed
ingeleefd in het thema.
De bruid en gom zijn ook prachtig en ze
hebben twee schattige kinderen die zich keurig gedragen tijdens het
ceremonieel. Hierna lopen we naar een café voor een borrel. Het mag, het is
allang middag en zaterdag. Het stadhuis was zelfs speciaal voor deze gelegenheid van
het slot gegaan. De borrel duurt iets van 4 uur, dat weet ik niet meer precies, want ik
heb aardig geborreld. Het personeel heeft ongevraagd de glazen vol gehouden. Ik
spreek een aantal leuke gasten, die ik heus wel eens op een feestje heb gezien,
maar nog nooit gesproken. Ik zet mijn hoed af, het is bloedheet. Anderen houden
het vol met de hoedjes. Ook doe ik mijn mantel af en om mijn arm met picc-lijn
heb ik een hoesje van een zwarte sok waarvan ik de voet heb afgeknipt. Zwart in
overeenstemming met mijn zwarte feestpak. In de picc-lijn-verzorgingsbox zat
wel een metertje huidkleurige kous, maar dat leek in de verste verte niet op
mijn huidskleur, op die van niemand vermoed ik. Barbie-plastic-kleur
stretch-kous, daar ga ik echt niet mee lopen. Het is dus een sok geworden.
Ik had per mail afgezegd voor het diner.
Ik ben er van uit gegaan dat mijn gezondheid zo'n lange feestdag niet toe zou
laten. De vader van de bruid haalt me over om wel te komen naar het diner en
'dan ga ik toch gewoon naar huis als het niet meer gaat'. Hij regelt het met de
ceremoniemeester en niet veel later loop ik mee naar het restaurant. Ik loop,
fiets aan de hand, anderen zwalken al wat na vier uur borrelen. Strato laat zijn
fiets 'ergens' staan.
Met ingang van het diner, drink ik niet
meer. Ik heb me 'A' ook niet opgegeven voor het wijnarrangement en 'B' als ik dit
een poosje vol wil houden, kan ik me beter met glaasjes water onderhouden. Dit
lukt uitstekend. Het restaurant is proppievol met het bruidsgezelschap en we
hebben aangewezen zitplaatsen en halverwege de avond changer.
Familieleden hebben nog een aantal
(muziek)stukjes voorbereid, dus tussen de gangen door nemen we dit tot ons. De
broer van de gom blijkt heel verdienstelijk gitaar te kunnen spelen. De vader
speelt accordeon. De moeder geeft levenslessen met symbolische cadeaus. De
vader en de moeder van de bruid doen een levensloop met diashow. De mensen
blijven drinken, de damp slaat er van af.
Vóór het hoofdgerecht wat om half elf
geserveerd gaat worden, heb ik mijn 'zakken' eigenlijk 'vol'. Ik zeg tegen Strato dat ik wellicht naar huis moet gaan. Hij is, net als iedereen behoorlijk
beneveld, dus mijn kordate man is een 'straatje om' zogezegd. Hij hoeft niet met
me mee, maar ik kan wel wat aanmoediging gebruiken blijkbaar. Dat gebeurt niet,
iemand zegt dat ik nog geen hoofdgerecht heb gegeten, dat weet ik, ik blijf.
We hebben gechangeerd, al is het niet
heel succesvol, veel mensen snappen de opdracht van de stoelendans niet door de
staat waarin ze verkeren. Ik kom te zitten naast een man van mijn leeftijd.
Mijn blote hoofd is hem niet ontgaan en hij heeft inmiddels van anderen
begrepen wat er met me aan de hand is.
Hij moet aan zijn vrouw denken als hij
naar me kijkt. Zijn vrouw is dood. Ze hebben een zoon van 4 jaar. De man vraagt
of hij me mag feliciteren. Dat mag best, ik hoop nog even dat hij me met het
bruidspaar feliciteert, maar in mijn hart weet ik beter. Hij feliciteert me met
het feit dat ik niet nu dood ga. Ik
vind de situatie erg pijnlijk. Ik probeer een aardig gesprek te voeren, maar
het valt niet mee. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. De man is gebroken
en mogelijk dronken, ik ken hem niet en heb enorm met hem te doen. Het feestelijke
toetje, wat voor onze neus wordt opgemaakt door het dappere personeel, ontgaat
ons beiden.
De vader van de bruid gooit een glas met
inhoud over tafel, dit druipt tussen de naden door op mijn broek. Een ander
glas met inhoud leegt hij in de kaarsenhouder. Ik zie ontreddering bij het
personeel. Strato speelt onder aanmoediging van de broer van de gom en voor het
eerst in 7 jaar gitaar en zingt hier uit volle borst niet bestaande woorden
bij. Steef barst in huilen uit. De mensen die buiten gaan roken, doen de deur
niet meer dicht. Het was een enorm leuk feest. Ik had twee uur eerder naar huis
moeten gaan.
Ik stuur een foto van mezelf in feestkledij op de bruiloft, met bloot hoofd, via
Whatsapp naar mijn familie. Nathalie reageert: 'Liefie, waarom heb je je pruik
niet op?'
