Vandaag Herceptin en Taxol, zonder
Dexamethason. Daar kijk ik in zekere zin wel naar uit.
De kuren worden langzaam toegediend en ik
wordt in de gaten gehouden door verplegend personeel. Al de hele voorgaande
week, heb ik het licht-benauwd. Ik kan slecht doorademen. Net of ik in een
chloorzwembad ben geweest. Inmiddels heb ik ook stekende pijn tussen mijn
schouderbladen. Is er iets met mijn longen?
De hoofdverpleegkundige onderzoekt me en luistert
met een stethoscoop naar mijn borst en rug.
Tussen de Herceptin en Taxol door, mag ik naar
Radiologie voor een longfoto. Om een goede foto te kunnen maken, moet ik met
mijn borst tegen een plaat, borstplaat hihi, gaan staan en met mijn armen boven mijn
hoofd een beugel beethouden. Ik krijg mijn armen bijna niet boven mijn hoofd.
Links door de operatie, rechts door de picc-lijn. Sinds de picc-lijn kan ik
mijn rechterarm niet meer strekken. Ik voel me net een marionet in rust en zo
zie ik er ook uit als ik demonstreer hoe hoog ik mijn armen op kan tillen en
tegelijkertijd laat zien hoe goed ik ze kan strekken. Werkt dus allemaal niet
meer naar behoren. Ik houd mezelf voor dat dit allemaal weer goed komt.... een
keer.
Niks aan het handje met mijn longen en labwaarden zijn goed. Het is onbekende pijn. 'In de gaten houden' is het advies. We
gaan door voor de Taxol. Met het Herceptin infuus mag je de afdeling nog wel af
met je rijdende kapstok, maar als eenmaal de chemokuur er in zit, dan mag je
niet meer weg, wegens besmettingsgevaar. Van de Taxol krijg ik vandaag een beetje
koorts. Het infuus wordt wat geknepen, maar we gaan wel door met de
behandeling.
Die avond wordt ik niet rood, ik slaap
prima met mijn 'lichte verhoging' en de volgende dag zwel ik niet op. Dat is voor het eerst sinds ik aan
het 'chemokuren' ben!
