Vandaag moet ik even naar de dagopname,
controle en verzorging van de Picc-lijn. De Picc-lijn moet wekelijks verzorgd
worden. De verpleegkundige van de dagopname heeft het erover dat de thuiszorg
is 'ingeschakeld'. Ik begrijp niet goed waarvoor. Ik krijg een wekelijkse
chemokuur en dan verzorgen ze meteen de Picc-lijn. Ik weet niet wat de
thuiszorg dan nog komt doen.
Nathalie is met me mee, dus ze ziet me
onderuitgezakt met mijn sportmuts op, half ontkleed op bed liggen. De
verpleegkundige constateert dat de Picc-lijn prima werkt en verschoont de
pleister. Een deel van de pleister hoeft eigenlijk maar eens in de drie weken
vervangen, maar deze zit nogal los dus deze wordt ook direct vervangen.
Misschien is deze niet goed blijven plakken door de verdovingsspray die Martha op mijn arm heeft gespoten. Wie zal het zeggen. Het maakt ook niks uit.
We zijn snel weer klaar, Nathalie en ik
gaan naar een ziekenhuis een stukje verderop. Hier hebben ze een apotheek en
moet ik een Picc-lijn-verzorgingsbox op gaan halen. We doen er vrij lang over om
het ziekenhuis te vinden. Het navigatiesysteem stuurt ons door de binnenlanden
van deze stad en we doen er veel langer over dan nodig om het ziekenhuis te
vinden.
Als we geparkeerd staan en we uitgestapt
zijn, komt er net een jongeman in een golfkarretje langs. Hij biedt ons een
lift aan naar de ingang van het ziekenhuis. Welja, ik ben toch een patiënt, dus
doe ook maar. Ik zit naast de jongen, Nathalie zit met haar rug naar me toe
achterop. Het waait verschrikkelijk, dus we tochten zowat uit de open kar. We
hebben wel muziek. Ik zeg tegen de chauffeur dat ik het bijzonder vind dat zijn
golfkar is uitgerust met muziek. Het is zijn Iphone en deze heeft hij ook
paraat zodat ze hem kunnen bellen als hij iemand op moet halen. We worden
netjes voor de deur afgeleverd. Ik moet twee trappen op, dat duurt even.
Het is druk bij de apotheek. We gaan er
maar even bij zitten. Ik heb een sportmutsje op. Nathalie vraagt of ik niet zie
dat mensen naar me kijken en of ik dat idee niet vervelend vind. Nee, dat zie
ik niet. Het is nu ook eenmaal zo dat ik patiënt ben en ga er van uit dat als
mensen naar me kijken, dat dat is wat ze dan zien en denken. Niks aan te doen. Ik voel me
zelfbewuster als ik met mijn pruik op loop. Dan is het net of ik een 'geheim'
op mijn hoofd draag.
Als ik aan de beurt ben, moet de hele
lijst met artikelen uit de Picc-lijn-verzorgingsbox per stuk en handmatig
ingetypt worden. Dit is niet gewoon een regel 'Picc-lijn-verzorgingsbox' in het
systeem die in één keer met een muisklik bevestigd kan worden. De apotheek-meneer
doet een beetje benauwd over het gegeven dat ze geen contract hebben met mijn
verzekeraar. Ik moet contant afrekenen en dan zelf een declaratie indienen bij
VGZ. Prima.
Na een kwartier vraagt de meneer of ik
wellicht wil zitten totdat hij klaar is met het intypen van de lange lijst
spullen. Ik zeg nee en bedenk direct daarna dat het eigenlijk wel handig is. Ik
zeg automatisch 'nee' en bedenk daarna pas: 'Oh ja, ik ben patiënt, mijn
conditie is niet in orde'. Evengoed ga ik niet zitten. Ik heb geen zin in 'patiënten-gedoe',
ik ben een bikkel.
De apotheek-meneer heeft hulp nodig. Er
is hier iemand die alles weet van Picc-lijn-verzorgingsboxen. Als de dame in
kwestie verschijnt, koppelt de meneer zijn tablet en pen af, hij gebruikt geen
muis. Hij vertrekt naar een andere computer. De apotheek-mevrouw neemt het van
hem over. Zij begint ook over het feit dat ik zelf de kosten moet voorschieten
voor de verzekeraar. Het kan ook zijn dat ik niet alles vergoed krijg, dan moet
ik haar nog eens bellen want dan wil de apotheker wellicht de overige kosten
eenmalig kwijtschelden. Ik mag kiezen of ik nu betaal of dat ik een factuur wil
ontvangen. Ik betaal nu wel. Ze gaat verder met het stuk voor stuk invoeren van
de artikelen. Dat terwijl de box klaar staat, de inhoud hoeft niet bij elkaar
gezocht te worden.
Ik vraag waarom ik niet bij mijn eigen
apotheek deze spullen kan halen. Er zitten onderdelen in die niet in het
assortiment van de reguliere apotheek voorkomen. De andere artikelen kan ik
daar in het vervolg wel halen. Het duurt maar en het duurt maar. Ik blijf vriendelijk
glimlachen, er zit niks anders op. Iedereen doet zijn best. Af en toe kijk ik
naar Nathalie, ze is in gesprek met een leuke man met een boek, later hoor ik
dat hij al uren zit te wachten op een medicijn. Tijd om af te rekenen. Een doos
met o.a. injectienaalden, gaasjes en een flesje alcohol. 260 euro, TWEEHONDERDZESTIG
euro! Die middag, thuis bestudeer ik de inhoud. De 'bio-pleisters zijn het duurste 'ingrediënt'
van de box.
Nu met de box onder mijn arm, gaan we weer,
dit keer neem ik de lift naar beneden. Prompt komt de jongen met het
golfkarretje er weer aan. We gaan weer met hem mee. Ik weer voorin met de kostbare
box op schoot. De bestuurder vraagt of we de lange weg naar onze auto willen of
de afgesneden route. Dit kan dan alleen als ik het aankan dat we over een
drempel gaan. Wat mij betreft nemen we de drempel en de korte weg. Hij stuurt
zijn golfkar over een stoepje, we passen net aan tussen een paaltje en struik
door. Aan de andere kant van het stoepje ligt een houten hellinkje, heeft de
bestuurder daar neergelegd om de rit soepeler te maken. Hij doet dit
vrijwillig, drie ochtenden in de week, held. Het is behoorlijk koud, hij heeft
heel dik vet op zijn lippen. Verstandig met dit weer.
