Mijn buurvrouw kirt: Goh! Weer een ander kapsel!
Zodeknetter wat druk in het AVL. De
Kerstvakantie is voorbij, de kankerpauze is voor iedereen weer over. Eerst weer
bloedprikken. Daar zie ik meteen al tegenop. Ze vinden het lastig hier om
netjes te prikken, ben ik al een poosje achter. De wachtkamer bij de prik poli zit
stampiejampievol. Zeker twintig wachtenden voor me. Het geeft niet, we zijn
ruim op tijd.
Het leek me al helemaal leuk om vandaag met Strato in de rolstoelbus te gaan, 'van voor naar achter, van links naar rechts'
op de klapstoelen. Daar zat ik nou al een week in mezelf om te giechelen. Toen
kwam er helemaal geen rolstoelbus vandaag, maar een dikke, zwarte Mercedes
alszijnde zorgtaxi. Dat zit wel een stuk beter, maar is wel minder grappig. Met
deze luxe wagen zijn we ruim binnen de tijd in het AVL.
Het bloedprikken is het als vorige keer
helemaal niet erg vandaag. Een bekwame prikker doet geconcentreerd zijn werk en
ik voel er niks van! Goed begin van deze chemodag, van dit nieuwe 'prikjaar'.
Hier kan ik wel aan wennen.
Bij dokter In der Sas vertel ik over
alle atypische kwalen van de afgelopen drie weken. Een riedel van kramp tot
steken en slecht zicht. Ik zeg niks over de gênante jeuk en prikkel, heb er
geen zin in. Wel 'klaag' ik over oorpijn. Bij alles wat ik vertel, hoort een
nieuw medicijn. Het maakt dat ik niet alles wil vertellen. Ik kan inmiddels
zelf wel een apotheek beginnen. Ik vind het ook niet nodig om voor alles een
middeltje te krijgen, maar het lijkt me wel aardig dat mijn internist weet wat
er met me gebeurt.
Van dokter In der Sas wil ik weten wat
me bij de nieuwe chemokuur, die over drie weken begint, te wachten staat. Ik
vind het erg spannend worden, het is na vandaag tijd voor een nieuwe fase in de
behandeling. De dokter zegt dat ze hier eigenlijk pas volgende keer
over vertelt, maar nu ik er eenmaal om vraag zal ze e.e.a. uitleggen. De
wekelijkse chemo Paclitaxel, merknaam Taxol gecombineerd met Herceptin, wordt
door de meeste mensen als 'lichter' ervaren, ook al is de wekelijkse toediening
tegelijkertijd een zwaarder traject. Ze kan niet precies uitleggen waarom
mensen het als 'lichter' ervaren. Het is toch ook weer voor iedereen anders.
Lastig is dat veel mensen (hevig)
allergisch zijn voor het oplosmiddel van de Taxol en/of voor de Trastuzumab,
merknaam Herceptin. Om dit te ondervangen, krijg ik van tevoren Dexamethason,
een corticosteroïd en tijdens het toedienen nog meer Dexamethason en Tavegil, een anti
histaminica. Ondertussen wordt er dan gekeken of ik opzwel of het benauwd
krijg, terwijl de middelen superlangzaam mijn lichaam binnen gedruppeld worden. Trek er maar een dag voor uit.
In ieder geval moet ik de avond tevoren
een halve Dexamethason nemen. Dit kan wel zorgen voor onrust. Ik zeg dat ik van
nature een lastige slaper ben en vraag of ik een oxazepam mag nemen. 'Neem er
maar twee', is het advies van Dokter In der Sas. Dat belooft weer wat.
Bij de dagopname is het niet minder druk
vandaag, maar wij zijn nog steeds op schema, ik zit prima op tijd in de
wachtkamer. Alleen wordt ik niet op tijd opgehaald en na een half uur zijn er
al weer veel mensen gekomen en wel opgehaald, maar ik nog steeds niet. Strato gaat vragen of ze me niet vergeten zijn. De baliedame belt even met de
afdeling, nee, ze zijn me niet vergeten, het is druk. Ik word er kwaad van.
Niet op iemand in het bijzonder, maar op de situatie. Ik haat dat rottige
infuus en zo wordt de spanning aardig opgevoerd. Het lukt me heel aardig om
'Zen' te zijn op de dagen van de behandelingen, maar heb geen reserve voor
onverwachte uitstel. Het duurt wel een uur voordat ik dan toch aan de beurt
ben. Ik mag in een kamer met drie bedden, die nog verschoond worden, als de
nieuwe patiënten alweer binnen gelaten worden.
Met een hittekussen op mijn rechterpols
lig ik op mijn volautomatische bed, op een kraakvers laken. Ik trek mijn muts
over mijn hoofd en geef me over. Een mevrouw tegenover me leest een boekje, dat
kan omdat ze geen infuus in haar onderarm heeft, ze heeft een 'vaste lijn' in
haar bovenarm. Zonder prikken wordt ze aangesloten aan het infuus. Vandaag is
voor haar de laatste keer. Ze moet wel even zelf erbij vertellen dat de 'vaste
lijn' er vandaag dus ook uit mag.
We maken een praatje met deze mevrouw,
die dezelfde behandelingen, maar in andere volgorde doorgemaakt heeft. Ze is 45
en heeft dus ook zelf de tumor ontdekt in haar borst, (eerste mammografie krijg
je als je 50 bent). Deze was toen wel al 6 centimeter (6 cm ?!) met
uitzaaiingen in de klieren. We maken ook een praatje met de verpleegkundige met
Engels accent. Een shot AC kost 600 euro. Een shot Taxol kost 1200 euro. Een
shot Herceptin is onbetaalbaar.
