Vandaag komt Lize. Zij zou al veel
eerder langskomen, maar toen had ik een dag met een gaatje met onder andere een
aanrijding met de auto van Fred en toen had ik geen zin meer in visite en
'lastige' gesprekken.
Lize heeft borstkanker gehad, we zijn
plusminus van dezelfde leeftijd en hebben nagenoeg hetzelfde
behandeltraject. Lize bleek de ongelukkige bezitter van de erfelijke mutatie.
Of ik deze mutatie heb, hoor ik half maart. Volgens de klinisch geneticus is de
kans zo'n 15 procent, maar ik kan me niet onttrekken aan het idee dat als ze op
zoek gaan naar deze mutatie, dat ze die dan ook vinden. Dat is natuurlijk een
volkomen irationele bevinding. Of het nu komt omdat het bij Lize is gevonden
en bij een andere vriendin ook, met alweer plusminus dezelfde leeftijd met
hetzelfde probleem en traject. Ik weet het niet, maar ik ben er heel niet
gerust op!
Ik bereid me geestelijk voor op de
tweezijdige ablatie, dat is borstamputatie, maar dan zonder het verwijderen van lymfeklieren. Met als extra toestand ook nog het
laten verwijderen van eierstokken en baarmoeder. Voor nu maak ik me niet zo'n
zorgen om het kosmetische aspect, maar om het feit dat ik dan nog veel langer
bezig ben met deze hele toestand, nog langer ziek, nog meer pijn, nog meer
herstelperiode.
Ook al is mijn moeder er wel aan toe om
haar baarmoeder te laten verwijderen, ik zie dat toch echt nog niet zo zitten.
Om nog maar niet te speculeren over wat de vondst van de erfelijke mutatie bij mij, voor
de rest van de vrouwen in mijn familie betekent. Vreselijk!
Allison de SPV vroeg zich af tijdens
haar bezoek aan mij of het nu wel zo goed is om zo bezig te zijn met de
gevolgen van de vondst van de erfelijke mutatie, terwijl dat nog zo lang duurt
voordat die uitslag komt. Ze vroeg zich af of het niet verstandiger is om
bijvoorbeeld begin maart hierover na te gaan denken. Ze heeft hier natuurlijk
een goed punt. En toch wil ik er nu al over nadenken. Ik wil niet compleet
instorten als ik slecht nieuws krijg. Ik wil voorbereid zijn op wat me
eventueel te wachten staat. Ik sta er nu 'technisch in, ben niet bang, hoef er niet om te huilen'. Tuurlijk kan ik daarmee wachten tot begin maart.
Maar waar moet ik dan over nadenken? Ik heb me overgegeven aan de chemobehandelingen.
Ik weet niet wat er gaat gebeuren als ik de met de Taxol en Herceptin begin.
Het is makkelijker om enig gevoel van controle te hebben door uit te zoeken wat
de implicaties zijn van een erfelijke mutatie.
Ik krijg van Lize een enorme schuimkoek
en 6 hyacinten. Strato heeft spaghetti met gehaktballen gekookt en we drinken er
een glaasje wijn bij. Ik mag alles vragen aan Lize. De hele avond praten we toch vooral over
onze borstkanker met een paar uitstapjes naar 'normale' gespreksonderwerpen
onder vrienden die elkaar een poosje niet gezien hebben.
Lize vertelt dat het haar bevreemd dat
mijn baarmoeder er mogelijk uit zou moeten, dat is bij haar niet gebeurd en
volgens haar ook niet van toepassing. Heb ik dat wel goed verstaan? Volgens mij
is dat echt tegen me gezegd, mijn moeder zat erbij. Als ik dagen later aan mijn
moeder vertel dat Lize niet denkt dat het ook om verwijdering van baarmoeder
gaat, zegt mijn moeder dat baarmoederverwijdering misschien te maken heeft met
'ouderdom'. Dat gaat dan wat mij betreft niet over mijn baarmoeder, maar alleen
over die van mijn moeder!
Bij Lize zijn de eierstokken verwijderd.
Dit is een relatief kleine ingreep met een paar sneetjes en een
cameraoperatie. Dat vind ik heel geruststellend. Dat lijkt me een groot
verschil voor wat betreft de herstelperiode; Alleen de eierstokken eruit in
plaats van het hele kippenhok!
