donderdag 23 januari 2014

Strato


Vorig jaar heb ik een Eindejaarslot van de Staatsloterij gekocht. Ik had zoveel 'bingo' in 2013, wellicht kon daar nog een 'bingo' bij. Ik schrok me gek toen ik af moest rekenen. Zo'n lot kost 30 euro, ik dacht 17,50. -Zie je, zo vaak doe ik nu mee met een loterij.- Gelukkig heb ik 10 euro gewonnen. Viel het toch nog mee. En zo zag 2013 er ongeveer ook voor mij uit.

Ik heb een paar goede weken achter de rug. Heb bij Ploeger gewerkt, her en der en op mijn atelier. Ik ben het halve land door geweest voor het armbandjesproject, een opdracht en heb de boekhouder bezocht voor een korte cursus BTW aangifte 'nieuwe stijl'. Allemaal van die dingen die bij een heel gewoon leven passen. Daar word ik nou gelukkig van.

Twee keer heb ik bij Hugo gegeten, hij maakt zelf een Thaise, pittige dressing en dat krijg ik dan met allemaal lekkere groenten en kip met rijst. Daarbij kijken we dan een horror film. Nog iets om blij van te worden. We hadden allebei 'The Hunger Games', een film uit 2012, al gezien en Hugo laat me nu de voorloper van deze film zien. Een Japanse film genaamd 'Battle Royal'. Wat een idiote film, bekeken door 'Westerse ogen'. Haha, ik smul ervan. Slecht acteerwerk naar onze smaak en vooral met heel andere ideeën over wat wel en niet kan in een film. Zie de link. Als je zin hebt, ga er dan wel voor zitten, deze film duurt bijna twee uur.

Allison, mijn SPV, komt op huisbezoek. Dat is niet eerder gebeurd, maar als je kanker hebt, of iets anders waardoor je lastiger beweegt, dan krijg je zoiets 'ouderwets' als huisbezoek. Helemaal niks ouderwets, maar zo klinkt het toch. Een dokter die met een grote leren tas en een stethoscoop op visite komt voor een kwartiertje. Allison blijft een uurtje. We praten over mijn gezondheidsklachten en ook over het feit dat de langdurigheid me wat opbreekt. Strato heeft hetzelfde, hij is het ook wel een soort van zat, maar dat kan tegelijkertijd niet.

Strato en ik moeten momenteel ook veel bomen over de situatie. Ik heb bemerkt dat ik voor het eerst in onze relatie van inmiddels 10 jaar, wat anders hiervan verlang. Ik heb meer behoefte aan het gezelschap van Strato dan voorheen. Hij zorgt heel goed voor me en werkt heel hard voor ons samen, maar ik zit soms hele dagen met mezelf op de bank, ziek te zijn. Natuurlijk zijn er andere mensen die me gezelschap kunnen houden, maar ik wil Strato! Dat is dan ook wel weer mooi natuurlijk, maar de druk wordt voor Strato aardig opgevoerd zo. Strato daarentegen, die heeft nu juist meer behoefte om zogezegd wel eens een poosje een straatje om te gaan, even geen kanker. Ook begrijpelijk.

Maar goed, sinds het nu dus best goed gaat, zet ik mijn beste beentje -gevat in een mooie cognac-kleurige Hugo Boss laars- voor en ga ik naar een lezing en tentoonstelling van Strato. Samen met zijn moeder rijd ik naar Amsterdam. Dat wil zeggen, zij rijdt, dat doe ik al een poosje niet meer zelf. Als we Amsterdam binnen komen, zien we overal aanplakbiljetten met het werk van Strato hierop. We zijn zo trots als twee apen met ieder zeven staarten. Aangekomen bij het tentoonstellingsgebouw, hangt hier op de gevel nog een keer de afbeelding  van het werk van Strato. Ik denk 4 bij 4 meter en goed verlicht. Kijk, dat is nou 'mijn man'. Het is een leuke lezing, eigenzinnig zoals alleen Strato dat kan. Mooie tentoonstelling en daarna gaan we met z'n drieën uit eten.

Eigenlijk voel ik dan al wel dat dit een beetje teveel van het goede wordt vandaag, maar ik heb het naar mijn zin en heb geen zin om op te houden. De dagen hiervoor ook van alles ondernomen, dat bevalt me, dat is leven zogezegd. s' Nachts moet ik het bekopen. De migraine van de eeuw dient zich aan. Om 04.00 uur loop ik in het donker rondjes in de slaapkamer. Drie stappen naar voren, een halve slag en drie stappen terug. Soms probeer ik de halve slag de andere kant op te draaien voor de afwisseling, maar dat gaat niet, dan raak ik uit evenwicht. Soms probeer ik even of ik alweer kan gaan zitten of liever nog liggen. Het gaat niet, alleen in beweging blijven helpt om niet gek te worden van de hoofdpijn.

Ik ben weer ingehaald door de werkelijkheid.