Dokter In der Sas was vorige keer met
vakantie. Dus opnieuw vertel ik dat ik claustrofobisch wordt van het infuus.
Vorige keer begreep dokter Hansop, de vervanger, dit prima. Vandaag zegt dokter
In der Sas blijmoedig dat ik 'gewoon' kan rondlopen met het infuus omdat er
wielen onder de kapstok zitten. Ze snapt het niet.
In de wachtkamer van de dagopname wacht
ik op mijn beurt. Ik zie meerdere verpleegkundigen voorbij komen. Als ik Anna zie,
krimp ik al een beetje, ze komt niet voor mij, gelukkig. Niet veel later
verschijnt Dora, zij komt wel voor mij. Oh, wat baal ik daarvan, de moed zakt
in mijn schoenen! Bij mijn eerste chemokuurbehandeling hebben Dora en Anna mij
'geholpen'. Ik vond het vreselijk! Ik durf niet te vragen om een andere
verpleegkundige. Deze mensen werken in een team. Straks heeft het hele team een
'kijkje' op me. Dat kan ik niet gebruiken.
Dora wijst me een bed. Ik leg uit dat ik
het infuus niet wil zien in mijn arm en vraag of ze wat over mijn arm wil
leggen straks. Dat belooft ze. Daarna schuifelt ze, zo als alleen Dora dat kan, mummelend weg. Geen idee of dat gemompel nog informatie voor mij was. Ik wordt enorm nerveus van haar.
Nadat Dora het infuus heeft aangelegd,
schuifelt ze er weer vantussen, zonder iets over mijn arm te leggen. Gideon, mijn
held, staat op en gebruikt de luierdoek die ik eerder op mijn arm had met een
hittekussen erin gevouwen, om mijn arm af te dekken, zodat ik weer recht voor
me durf te kijken en niet alleen over mijn linkerschouder.
Als Dora weer binnenkomt, zegt Gideon tegen haar wat
hij gedaan heeft. Met onverwacht stemgeluid en blijdschap prijst Dora zijn actie. Ik
schrik ervan. Ik moet denken aan een aflevering van 'Arrested Development'
waarbij Lucille het telkens onverwacht uitgilt van plezier door
vermommingsacties van privé detective Gene Parmesan.
Gideon kan met iedereen een gesprek voeren,
zo ook met Dora. Ik lig er tussen met mijn huismuts over mijn ogen getrokken.
Ik heb zeker nog niet verteld wat er
gebeurt in mijn lijf als het eerste infuus met de prednison wordt aangesloten.
Het is dan ook gênant, maar goed, mijn trots heb ik al eerder bij het schrijven
van dit blog laten varen. Binnen enkele minuten na het aanleggen van het
infuus, krijg ik hevige prikkels en jeuk. Zeer plaatselijk, namelijk tussen
mijn billen en aan mijn labia. Onverdraaglijke, pijnlijke jeuk waarvan je op je
knokkels gaat bijten om niet te hoeven gillen. Verder nergens pijn of jeuk,
alleen maar daar. Dat duurt ongeveer
een kwartier en dan is het ook weer helemaal over. Ik heb nog steeds niet aan
de internist gevraagd wat dat voor poespas is.
