Esther haalt me op, om 11 uur moeten we bij
cardioloog dokter 'Mooie naam die ik niet kan onthouden' zijn. Hij doet het
onderzoek zelf is me verteld.
Het Slotervaart Ziekenhuis ondergaat ook een
verbouwing, door een krappe, automatische draaideur -een regelrechte uitdaging
voor mensen met rollators of in een
rolstoel- komen we in een geïmproviseerde hal met 'welkomstbalie' terecht. Ik
moet even een kaart laten maken, ik ben nog geen patiënt bij dit ziekenhuis.
Tijdens de registratie wordt ik al helemaal eng van het zeurende, kreunende
piepende geluid van de draaideur. De registratrices of registrateuzes moeten
hier toch helemaal kierewiet van worden.
Ja, hoor, ik heb kwartet! Vier kaarten van vier
verschillende ziekenhuizen!
Op de afdeling cardiologie wacht ons een warm
welkom. Op de balie staat in sierletters 'Home is where the heart is'. Echt waar, ik lieg niet! Aan de muren
hangen ontzettend slecht geschilderde 'kunst'werken van grote harten met 'liefdesgedichten' erop. Zo beroerd
geschilderd dat de tekst scheef van het canvas afloopt en bijna niet te lezen
is. Ik vraag Esther of ik ook wat voor haar zal schilderen, zoiets kan ik wel.
Ik heb geen idee of de baliemevrouw me ziet, ze
blijft maar typen. Ik doe een stap opzij zodat ik iets meer in haar blikveld
sta, indien ze een keer opkijkt. Als ze me opmerkt en mijn naam en
geboortedatum heeft bevestigd, vraagt ze of ik voor een echo kom door dokter
'Mooie naam die ik niet kan onthouden'. Dat denk ik wel, maar ik ging er een
beetje van uit dat het hier wel duidelijk zou worden wat ik precies kom doen.
Het is allemaal een beetje op stel en sprong gegaan.
Ik mag plaats nemen in de wachtkamer. Een rijtje
stoelen in het midden van de ruimte, naast de balie en met diverse kamers met
dichte deuren eromheen. Blijkbaar moeten mensen hier ook 'openbare
looptesten' doen, want naast mij op de grond ligt een streep van rode tape met
het woord 'start' eronder. Heb ik een blogbericht geschreven over de looptesten die bij de revalidatietherapie
horen? Ik weet het niet meer.
Een verpleegkundige komt vragen of ik 'naar de
afdeling gebracht' moet worden. Weet ik veel, als ze daar de echo doen, dan zal
dat wel. Een andere verpleegkundige grijpt in, een dame van zeker meer dan
zeventig, die naast me zit met haar rollator blijkt 'naar de afdeling gebracht'
te moeten worden.
Een vriendelijke mevrouw komt ons halen voor de
echo. Ik mag half ontkleed op tafel, achter een gordijn. Esther mag erbij
blijven. Ik denk dat de mevrouw de verpleegkundige is en dat de dokter zo komt,
totdat de mevrouw me in begint te smeren met gel en het echoapparaat ter hand
neemt, dit zal de dokter dan wel zijn. Ik wordt bijzonder grondig geëchood. De
tafel heeft zelfs een wegklapbaar luikje ter hoogte van mijn borstkas. Ik moet één keer verliggen en ik wordt van boven, opzij en onder besmeurd en
gerold. Het echoapparaat wordt pittig tussen mijn ribben geprikt. Het is niet
fijn, maar ook niet heel erg.
Achter mijn hoofd hangt het scherm en soms werp ik
even een blik. Het ziet er precies zo uit als zo'n zwangerschapsecho. Geen
foetus, maar wel mijn kloppend hart. Af en toe drukt de mevrouw op een knopje
en dan is de echo op het scherm ineens voorzien van kleurtjes. Blauwe, rode en
gele flitsen. Kijk, dat ben ik. Het duurt heel lang allemaal en er staat een radioprogramma aan waarbij de DJ een luisteraar aan de telefoon heeft, die vijf keer hetzelfde verhaal vertelt. Als de mevrouw klaar is, krijg ik een stuk papier
om de gel een beetje af te kunnen vegen. Ze zegt dat de dokter naar mijn
echobeelden zal kijken. Ik uit mijn verbazing, want ik dacht dat zij de dokter
was, er was tegen me gezegd dat de dokter me zou echoën. Dat hoeft voor mijn niet perse hoor, dat dacht ik gewoon.
Terug in de wachtkamer vraagt de baliejuf of ik ook
nog een cardiogram moet.... Weet ik veel!? Ze zal het de dokter vragen. Ja, ook
nog een cardiogram. Weer een poosje later lig ik op een andere tafel zonder
bovenkleding. Een meneer legt een ingenieus systeem van gekleurde slangetjes
met pneumatische zuignapjes aan op mijn lijf. Het aanleggen duurt langer dan
het maken van het cardiogram, we staan zo weer in de wachtruimte.
Dan de dokter 'met de mooie naam die ik niet kan onthouden'. Hij heeft niet
alleen een mooie naam, het is ook een mooie dokter. Hij vraagt me hoe ik me de
laatste tijd voel, dus ik leg uit dat mijn conditie niet vooruit gaat, maar
fluctueert en dat ik me kan voorstellen dat het iets te maken heeft met een
verminderde ejectiefractie.
De dokter kijkt wat geamuseerd als ik mijn verhaal
doe. Als ik klaar ben zegt hij dat er helemaal niks mis is met mijn hartpompfunctie.
In AVL ronden ze de cijfers niet af, in Slotervaart doen ze dat wel en mijn
ejectiefractie is een keurige 60% wat hem betreft. De mooie dokter met
de mooie naam zal mijn oncoloog op de hoogte stellen.
