Eerst heb ik alle nummers van alle relevante secretariaten
van het AVL in mijn telefoon opgeslagen. Goed gewapend trek ik ten strijd, want
ik wil weten wat de uitslag van de mammografie is en niet net als met het nucleair hartonderzoek, na vijf weken, en omdat
ik toevallig aan de beurt ben, te horen krijgen hoe het zit en al helemaal niet
dat het niet goed zit. Ik bel het secretariaat Interne Geneeskunde, omdat
ik vragen heb aan dokter In der Sas. Het secretariaat Interne Geneeskunde
verbindt me door met het secretariaat van dokter In der Sas.
Ik vraag om een herhaalrecept Arimidex, deze
hormonale kuur moet ik de komende vijf jaar nemen, maar ik heb nog maar voor
een week. Ook vraag ik of de secretaresse weet hoe, en van wie ik de uitslag
van de mammografie mag vernemen. Is dit van de Chirurg, Radioloog of Internist?
Ik zit goed, maar het duurt altijd een paar dagen voordat ze de uitslag hebben.
Omdat ik met vakantie ga, zal ze vragen of dokter In der Sas voor me wil kijken
en me wil bellen.
Enkele uren later belt de secretaresse me terug,
het herhaalrecept Arimidex is naar de apotheek gefaxt en dokter In der Sas zal
me vanmiddag bellen. Ik ben in mijn nopjes, dat heb ik toch goed voor mezelf
geregeld.
De rest van de dag houd ik mijn telefoon in de
aanslag. Ik doe een oefening 'Sound Asleep' met een fysiotherapeut in het
ziekenhuis, op een 'oefen-bed', maar mijn telefoon staat aan.
Ik gym in de sportzaal, overleg met de vervangende
therapeut van de vervangende therapeut over mijn toestand, ik ben gisteren door
mijn rug gegaan toen ik me afdroogde na het douchen, maar ik kan nog wel 'op en
neer' als is het wat pijnlijk en (nog) een stuk stijver dan anders. En mijn
telefoon staat aan.
's Middags brengt mijn moeder mijn nicht van één-en-driekwart bij me, ze speelt en rommelt. Ze zit het liefst achter de
tralies van mijn kleine balkonnetje en kijkt naar het verkeer en de mensen op
straat. Ik warm spinazie-stamppot voor haar op met een gekookt eitje. Ik maak
ruzie met haar omdat ze geen schort om wil, ik win in eerste instantie. Daarna
smeert ze de bank onder met spinazie en ei en ziet toch kans om zich te ontdoen
van het schort dus ook haar broek en vest krijgt een smeerbeurt. Ze is boos als
ik met een doekje haar kleren weer een beetje fatsoeneer. Ik krijg zelfs een
tik op mijn hand van mijn schattenboefje. Mijn telefoon draag ik mee van de
woonkamer, naar de keuken, naar de toilet en weer terug.
Mijn broer komt zijn dochter halen. Ik vertel over
het verwachtte telefoontje, over mijn vermeende hart-issues en dat ik zaterdag
denk ik niet naar het driepersoons-verjaardagsfeest kom, te druk voor me. Ik kom liever
zondag en heb een mand en twee tassen met cadeaus klaar staan. Het lijkt wel of
Sinterklaas langs is geweest. Mijn nicht heeft ook al verlekkerd, meerdere
keren aan het papier van alle cadeaus geplukt vanmiddag. Mijn telefoon ligt
onder handbereik.
Ik loop mee naar de auto van mijn broer, met kind,
twee tassen, een mand en er staat ook nog een tas met een grote soeppan in de
schuur. Terwijl ik met twee tassen naast de auto sta, realiseer ik me dat mijn
telefoon nog boven ligt. Ik spurt naar de schuur, spurt met een soeppan weer
naar de auto, roep gedag en ren vier trappen op. Twee gemiste oproepen van
dokter In der Sas.
Ik kan wel gillen. De oproepen zijn van een minuut
geleden. Direct begin ik het secretariaat Interne Geneeskunde weer te bellen,
maar ik weet wel waar dit op uitdraait. Het is zes uur geweest, de poli's
sluiten allemaal om vijf uur, en dan gaat dokter In der Sas nog twee uur lang patiënten
bellen, maar is verder onbereikbaar. Ik krijg de portier aan de lijn, die
uitlegt dat iedereen al naar huis is en dat ik morgen weer kan bellen. Ik zeg
dat ik een minuut geleden nog gebeld ben door de dokter, ook al is het secretariaat
al naar huis en dat ik al de hele dag zit te wachten op het telefoontje. In dat
geval probeert hij me wel door te verbinden met de dokter 'in de auto'. De
dokter 'in de auto' is in gesprek. Hij adviseert me om nog eens met het
secretariaat te bellen en daar niet mee te wachten.
Zodoende heb ik dezelfde meneer binnen een minuut
weer aan de lijn. Hij probeert het nog een keer voor me, er wordt niet meer
opgenomen. Het is kansloos, ik bedank de meneer voor zijn inzet.
Op mijn voicemail zegt dokter In der Sas dat mijn
mammografie in orde is en dat ze het jammer vindt dat ze me niet te spreken
krijgt, ze had wel graag willen weten hoe het bij de cardioloog is gegaan. Ik
moet morgen naar de cardioloog, dus dat had ik haar sowieso niet kunnen
vertellen, maar wat had ik graag een gesprekje gevoerd over die mammografie
bevindingen.
Vorig jaar kreeg ik een mammografie, daarop was
NIETS te zien, 'dicht weefsel' was de verklaring en ik had toch een tumor in
mijn borst, die je met je vinger gewoon kon voelen, zo'n duidelijke knobbel.
Dat de mammografie 'in orde' is, stelt me dus niet gerust.
Bij de radioloog, dokter Almhof heb ik al een paar
maanden geleden gevraagd of het zin heeft om een mammografie te doen (aan een
zere borst), terwijl ik 'dicht weefsel' schijn te hebben. Haar uitleg was dat
MRI -nog- geen onderdeel uitmaakt van het protocol, een mammografie wel, dus
dat die in ieder geval gedaan wordt.
Ik begin een slecht gevoel te krijgen bij mijn
situatie. Het opknappen stagneert, gaat niet in stijgende lijn ondanks een
sportief revalidatieprogramma en fysiotherapie. Brak en/of vermoeid en/of
duizelig en/of griepklachten en/of stekende pijn in mijn knieën, kramp in mijn
benen, tussen mijn schouderbladen. Ben een beetje door mijn rug gegaan, aan- en uitkleden is al lastig voor me. Soms twijfel over 'zit het tussen mijn
oren'.
Hart-pomp-functie
niet in orde, trombose, vocht achter mijn long. 'Nee,
dat zit niet tussen mijn oren'.
Maandag is dokter In der Sas er weer. Maandag ga ik op vakantie.
