Ik kan niet haken en bloggen tegelijk.
Om er maar voor te zorgen dat ik niet ingehaald zou
worden door de werkelijkheid, heb ik gehaakt. Niet zomaar, maar alsof mijn
leven er van af hing. Mijn leven hangt niet af van haakwerk, maar van therapieën,
In de 'werkelijkheid' ben ik een kankerpatiënt, ben
ik incompetent, herken ik mezelf niet in de spiegel en kan ik niet kakken.
Als ik haak, heb ik daar allemaal geen last van, de
leukste maaksels komen onder mijn handen vandaan. Ik zie alleen af en toe de
'kussentjes' op mijn stijve rechtervingers, erfenis van de trombose.
Mijn haakwereld, waarin alles kleurig en leuk is,
wordt vervelend verstoord door dagelijkse therapieën, wekelijkse
ziekenhuisbezoeken en de spiegel.
N.B. De beer en het hondje zijn door mijn tante gemaakt. De beer is een 'troostprijs'.
