Ik lijk op Stan Laurel en Oliver Hardy. Het haar
van Stan, het figuur van Oliver en minstens net zo klunzig.
Aan de ergotherapeut vertel ik dat ik dommer ben geworden en langzamer van begrip. Dat heb ik ook aan de internist verteld en aan de revalidatiearts, maar heb nog geen informatie gekregen over de echte oorzaak en de verwachtingen met betrekking tot herstel.... Of ik heb het niet opgepikt, dat kan net zo makkelijk.
Nu begrijp ik dat 'chemo-brein' bij de ene persoon niet voorkomt, bij de volgende volledig herstelt en dat de laatste er nooit meer van af komt. Het valt nog te bezien of ik de tweede of laatste persoon ben in dit verhaal.
Ik krijg een werkboek mee; 'Herstellen bij Hersenletsel'. Ik heb geen 'echt' hersenletsel, maar het werkboek is nuttig gebleken bij mensen die chemotherapie hebben ondergaan. Thuis zal ik het bestuderen. Op de voorkant staat een 'hilarische' cartoon van een meneer die de 'weg kwijt' is. Dat kunnen ze dus wel weglaten.
Verder bespreek ik met de ergotherapeut mijn vermoeidheidsklachten. Mijn 'hersenletsel' kan ook komen door de vermoeidheid. Ik moet het rustiger aan doen en hierbij kan het werkboek met de jolige tekening erop ook helpen.
Ik weet niet meer waarom, maar ook mijn zelfbeeld komt ter sprake. Ze vraagt of ik in de spiegel kijk. Nou, liever niet is mijn antwoord. Dat zou wel goed zijn volgens de therapeute; 'acceptatie'.
Ik geloof niet in 'acceptatie' in dit stadium. Eerst weer 'normaal' haar en een acceptabel gewicht, een beetje op mezelf lijken en dan kunnen we praten over in de spiegel kijken en accepteren. Ik zie niet in waarom ik mezelf daar nu mee lastig zou vallen. Heb wel wat anders aan mijn 'hoofd'.
