Overgang

Sinds 28 mei 2014, 17.38 uur ben ik officieel in de overgang.

Dat valt voor bijna niemand zo te duiden, begrijpelijk, zo werkt de 'natuur' niet. Ik heb mezelf niet overgeleverd aan de 'natuur', maar aan de 'wetenschap'.

Vandaag ben ik jarig, vandaag zat ik samen met Strato bij Allison, mijn psychiatrisch steun en toeverlaat. Ik weet al dat ik mijn eierstokken operatief laat verwijderen, maar 'wanneer' was nog de grote vraag. Ik voel een impuls om dit zo snel mogelijk te regelen. 'Hatsieklatsie weg'. 'Over, uit en sluiten'. 'Weg met die zooi'. En dan op naar herstel. Reacties van familie-maters en vriendinnen zorgen ervoor dat ik enigszins contact moet maken met de emotionele impact van de beslissing om voorgoed afscheid te nemen van een deel van 'vrouw zijn'. Ik wil geen contact maken met 'vrouw zijn' of 'kankerpatiënt', ik wil er vanaf wezen. En dat is dan in zich weer niet de juiste motivatie voor een beslissing.... dat snap ik ook nog wel.

Strato houdt een vurig pleidooi voor het uitstel van de operatie. Hij is het met mijn beslissing eens dat het een goede oplossing is, maar vindt wel dat ik eerst moet herstellen, bijkomen van het 'geweld' van de voorgaande therapieën. De narigheid is dat ik de operatie wel kan uitstellen, maar de hormoonkuur niet. Als ik me niet per omgaande laat opereren, dan ga ik me per omgaande laten injecteren. Het middel Lucrin, zal mijn eierstokfunctie lamleggen. De lijst van bijwerkingen is 'niet normaal' en voegt allerhande dimensies toe aan 'overgang'.

Strato pleit voor het feit dat de injecties gestopt kunnen worden als ik helemaal kierewiet raak, maar dat de operatie onomkeerbaar is. Het argument houdt geen steek. De overgang, komt er ooit toch en als ik daar dan gesjeesd van raak, dan moet ik hier doorheen, vroeg of laat. Nu heb ik een team psychologen in stelling gebracht om me er zonodig doorheen te loodsen.

We soebatten en besluiten dat ik de gynaecoloog laat weten dat ik 'graag' na de zomer geopereerd wordt. Even ademruimte, enig herstel, ook al begin ik vandaag op mijn eenenveertigste met de hormoontherapie. Het volgende (zoveelste) avontuur.

Een uur later, een ander ziekenhuis, zitten we bij dokter Admiraal. Ik zeg dat het lekker ruikt in zijn kamer, een soort Sandelhout. De dokter zegt met weinig woorden dat deze 'nep-geur' nodig was om een voorgaande geur te verbloemen. Strato ruikt direct aan zijn oksels. De dokter verzekert Strato dat het niet door hem komt. Ik hoef niet aan mijn oksels te ruiken. Eergister dacht ik zelf een hint van zweet te ruiken bij mezelf en direct en heel hoopvol heb ik Strato laten snuffelen, vals alarm. Ik ruik nog steeds helemaal nergens naar.

Dokter Admiraal is anesthesioloog en zonder problemen geeft hij akkoord voor de 'gewenste' operatie. Trombose, vocht achter mijn long, oedeem, allemaal geen negatieve factoren voor narcose. Goed om te weten, we wachten toch nog even met de operatie.

Ik eet een saucijzenbroodje in de koffiehoek. Mijn schoonmoeder heeft ons van het ene naar het andere ziekenhuis gebracht en trakteert nu op koffie met lekkers. Ik ben jarig! Nooit eet ik saucijzenbroodjes, dat is slecht, maar vandaag ben ik jarig.

Na het festijn verhuizen we naar de wachtkamer van de 'dagbehandeling'. Vandaag krijg ik drie porties Herceptin en ik ga vragen of de verpleegkundige me wil injecteren met de Lucrin. Ook al heeft internist In der Sas bedacht dat ik dit zelf wel kan, ik doe dat niet. het grote, rode, twee-componenten gevaarte van een injectiespuit met schroef plunjer in een enorme doos.... Geef mijn portie maar aan Fikkie, dat is wat ik voel, als ik op mijn ziekenhuisbed lig en Strato namens mij soesjes uitdeelt aan mijn kamergenoten. Ik ben jarig.

Als ik aan het infuus aangesloten ben, en een aantal andere patiënten ook 'voorzien zijn in hun behoeften', neem de verpleegkundige de tijd om de tweetrapsraket, de eierstok-verlammer, die ik heb meegenomen, van dichtbij te bestuderen. De handleiding met lijst van bijwerkingen is letterlijk een meter lang. We lachen er om, maar eigenlijk word ik er niet blij van en voel me bevestigd in de wens om snel geopereerd te worden. De bijwerkingen van de injecties gaan niet alleen over overgangsklachten, maar behelzen allerhande mogelijke problemen door het middel zelf. Bij de meeste, mogelijke bijwerkingen staat 'zeer vaak' en bij nog een heel aantal bijwerkingen staat 'vaak'. Sterilisatie middels operatie is de minder gecompliceerde oplossing, is mijn conclusie.

De verpleegkundige monteert de tweetrapsraket en gedurende lange tijd schud ze voorzichtig de twee componenten door elkaar. Ik rits mijn broek open, ik heb gekozen voor een plekje op mijn buik. De verpleegkundige vraagt of het gordijn dicht moet, er zijn nog vier mensen in de kamer. Voor mij hoeft het niet, als die mensen er ook geen aanstoot aan nemen. Mijn schoonmoeder houdt mijn hand vast, Strato maakt op mijn verzoek een foto en de verpleegkundige steekt me in mijn buik. De prik valt me enorm mee, maar vanaf nu ben ik officieel in de overgang. Het is een 'momentje'.

 Esther en Roderick komen binnen, Strato heeft ze opgehaald in de centrale hal en alvast gezegd dat ik sinds drie minuten in de overgang ben. Ik ben jarig.

Eenmaal thuis wordt ik verrast met bloemen en een cadeau, heeft mijn schoonmoeder voor me verzorgd en nog meer bloemen zijn bezorgd, gekregen van collega's. Gideon komt lang met alles wat op moet uit zijn koelkast, hij gaat morgen drie weken op vakantie. Met Strato, Esther, Roderick en Gideon vier ik wat er nog over is van mijn verjaardag. We eten wat Gideon heeft meegebracht.

Storm komt op visite, met rozen, hij weet helemaal niet dat ik jarig ben. Het is toeval, ik heb Storm al meer dan een half jaar niet gezien. Ik ben blij met de verrassing. 

Ik drink teveel en als mijn verjaardag officieel voorbij is, neem ik mijn eerste Arimidex pil, de hormoonkuur is van start gegaan.

Geen baby's voor mij, dat is nu wel zeker.