Overgang

Sinds 28 mei 2014, 17.38 uur ben ik officieel in de overgang.

Dat valt voor bijna niemand zo te duiden, begrijpelijk, zo werkt de 'natuur' niet. Ik heb mezelf niet overgeleverd aan de 'natuur', maar aan de 'wetenschap'.

Vandaag ben ik jarig, vandaag zat ik samen met Strato bij Allison, mijn psychiatrisch steun en toeverlaat. Ik weet al dat ik mijn eierstokken operatief laat verwijderen, maar 'wanneer' was nog de grote vraag. Ik voel een impuls om dit zo snel mogelijk te regelen. 'Hatsieklatsie weg'. 'Over, uit en sluiten'. 'Weg met die zooi'. En dan op naar herstel. Reacties van familie-maters en vriendinnen zorgen ervoor dat ik enigszins contact moet maken met de emotionele impact van de beslissing om voorgoed afscheid te nemen van een deel van 'vrouw zijn'. Ik wil geen contact maken met 'vrouw zijn' of 'kankerpatiënt', ik wil er vanaf wezen. En dat is dan in zich weer niet de juiste motivatie voor een beslissing.... dat snap ik ook nog wel.

Strato houdt een vurig pleidooi voor het uitstel van de operatie. Hij is het met mijn beslissing eens dat het een goede oplossing is, maar vindt wel dat ik eerst moet herstellen, bijkomen van het 'geweld' van de voorgaande therapieën. De narigheid is dat ik de operatie wel kan uitstellen, maar de hormoonkuur niet. Als ik me niet per omgaande laat opereren, dan ga ik me per omgaande laten injecteren. Het middel Lucrin, zal mijn eierstokfunctie lamleggen. De lijst van bijwerkingen is 'niet normaal' en voegt allerhande dimensies toe aan 'overgang'.

Strato pleit voor het feit dat de injecties gestopt kunnen worden als ik helemaal kierewiet raak, maar dat de operatie onomkeerbaar is. Het argument houdt geen steek. De overgang, komt er ooit toch en als ik daar dan gesjeesd van raak, dan moet ik hier doorheen, vroeg of laat. Nu heb ik een team psychologen in stelling gebracht om me er zonodig doorheen te loodsen.

We soebatten en besluiten dat ik de gynaecoloog laat weten dat ik 'graag' na de zomer geopereerd wordt. Even ademruimte, enig herstel, ook al begin ik vandaag op mijn eenenveertigste met de hormoontherapie. Het volgende (zoveelste) avontuur.

Een uur later, een ander ziekenhuis, zitten we bij dokter Admiraal. Ik zeg dat het lekker ruikt in zijn kamer, een soort Sandelhout. De dokter zegt met weinig woorden dat deze 'nep-geur' nodig was om een voorgaande geur te verbloemen. Strato ruikt direct aan zijn oksels. De dokter verzekert Strato dat het niet door hem komt. Ik hoef niet aan mijn oksels te ruiken. Eergister dacht ik zelf een hint van zweet te ruiken bij mezelf en direct en heel hoopvol heb ik Strato laten snuffelen, vals alarm. Ik ruik nog steeds helemaal nergens naar.

Dokter Admiraal is anesthesioloog en zonder problemen geeft hij akkoord voor de 'gewenste' operatie. Trombose, vocht achter mijn long, oedeem, allemaal geen negatieve factoren voor narcose. Goed om te weten, we wachten toch nog even met de operatie.

Ik eet een saucijzenbroodje in de koffiehoek. Mijn schoonmoeder heeft ons van het ene naar het andere ziekenhuis gebracht en trakteert nu op koffie met lekkers. Ik ben jarig! Nooit eet ik saucijzenbroodjes, dat is slecht, maar vandaag ben ik jarig.

Na het festijn verhuizen we naar de wachtkamer van de 'dagbehandeling'. Vandaag krijg ik drie porties Herceptin en ik ga vragen of de verpleegkundige me wil injecteren met de Lucrin. Ook al heeft internist In der Sas bedacht dat ik dit zelf wel kan, ik doe dat niet. het grote, rode, twee-componenten gevaarte van een injectiespuit met schroef plunjer in een enorme doos.... Geef mijn portie maar aan Fikkie, dat is wat ik voel, als ik op mijn ziekenhuisbed lig en Strato namens mij soesjes uitdeelt aan mijn kamergenoten. Ik ben jarig.

Als ik aan het infuus aangesloten ben, en een aantal andere patiënten ook 'voorzien zijn in hun behoeften', neem de verpleegkundige de tijd om de tweetrapsraket, de eierstok-verlammer, die ik heb meegenomen, van dichtbij te bestuderen. De handleiding met lijst van bijwerkingen is letterlijk een meter lang. We lachen er om, maar eigenlijk word ik er niet blij van en voel me bevestigd in de wens om snel geopereerd te worden. De bijwerkingen van de injecties gaan niet alleen over overgangsklachten, maar behelzen allerhande mogelijke problemen door het middel zelf. Bij de meeste, mogelijke bijwerkingen staat 'zeer vaak' en bij nog een heel aantal bijwerkingen staat 'vaak'. Sterilisatie middels operatie is de minder gecompliceerde oplossing, is mijn conclusie.

De verpleegkundige monteert de tweetrapsraket en gedurende lange tijd schud ze voorzichtig de twee componenten door elkaar. Ik rits mijn broek open, ik heb gekozen voor een plekje op mijn buik. De verpleegkundige vraagt of het gordijn dicht moet, er zijn nog vier mensen in de kamer. Voor mij hoeft het niet, als die mensen er ook geen aanstoot aan nemen. Mijn schoonmoeder houdt mijn hand vast, Strato maakt op mijn verzoek een foto en de verpleegkundige steekt me in mijn buik. De prik valt me enorm mee, maar vanaf nu ben ik officieel in de overgang. Het is een 'momentje'.

 Esther en Roderick komen binnen, Strato heeft ze opgehaald in de centrale hal en alvast gezegd dat ik sinds drie minuten in de overgang ben. Ik ben jarig.

Eenmaal thuis wordt ik verrast met bloemen en een cadeau, heeft mijn schoonmoeder voor me verzorgd en nog meer bloemen zijn bezorgd, gekregen van collega's. Gideon komt lang met alles wat op moet uit zijn koelkast, hij gaat morgen drie weken op vakantie. Met Strato, Esther, Roderick en Gideon vier ik wat er nog over is van mijn verjaardag. We eten wat Gideon heeft meegebracht.

Storm komt op visite, met rozen, hij weet helemaal niet dat ik jarig ben. Het is toeval, ik heb Storm al meer dan een half jaar niet gezien. Ik ben blij met de verrassing. 

Ik drink teveel en als mijn verjaardag officieel voorbij is, neem ik mijn eerste Arimidex pil, de hormoonkuur is van start gegaan.

Geen baby's voor mij, dat is nu wel zeker.

Jarig

Een vijfgangendiner is best een uitdaging als je darmen het niet doen.

Om 3 uur 's morgens zit ik te zuchten op de toilet, de kramp in mijn buik straalt uit naar mijn benen en rug. Ik puf, ik wiebel, ik probeer te ontspannen. Zo zal een bevalling ongeveer gaan, maar dan veel erger denk ik.  Geen ervaring mee. Het kan me hoe dan ook niet schelen. Ik heb een fantastisch verjaardagsfeestje gekregen! In een privé etablissement met exquise gerechten en wijn. Voor het eerst van mijn leven heb ik runder-tong gegeten. Ik heb zelfs nog cadeautjes gekregen, terwijl het diner ook al een cadeau was. Ik was nog net niet jarig, maar voelde me wel enorm jarig. Om 1 voor 12 barsten mensen in zingen uit.

Ondanks de valpartij van een uurtje geleden, zie ik er nog heel aardig uit. Ook echt mijn best gedaan vandaag, mezelf goed aangekeken in de spiegel en er wat van gemaakt. Mijn broer merkt op dat hij vandaag voor het eerst sinds tijden 'zijn zus' weer zag toen hij me kwam ophalen op mijn werk, omdat het regende.

Tijdens het eten hebben we van alles besproken, het ging onder anderen over spiraaltjes en over poep-transplantatie. Het deerde niet, het waren echte, oprechte gesprekken. Ik weet niet wie er mee begon, maar het ging ook over uitvaartwensen. Tegen mijn broer zeg ik, dat ik graag na mijn overlijden door hem een berg op gesjouwd wil worden in Tibet, waar vervolgens lokale monniken me in stukken aan gieren zullen voeren en dit mag gevierd worden. Dit heb ik een keer op TV gezien en het heeft indruk gemaakt. Het is natuurlijk een grap, zoiets ga ik nooit van mijn broer, of wie dan ook, vragen. Doe mij in een kartonnen doos, schrijf daarop 'Retour afzender' en drop me bij het crematorium. Mijn broer zegt dat als ik dat wil, dan sjouwt hij mij een berg op in Tibet om me te laten voeren aan de gieren. Ik zie dat hij het meent, volgens mij ziet hij zo'n avontuur zelfs wel zitten. Mijn broer en ik, wij zijn broer en zus, onvoorwaardelijk.

Ik ben geboren op een maandag en wordt honderd op een zondag!

Morgen spierpijn

Ik lig languit op straat, op mijn buik, in de regen. Ik stel het overeind komen even uit, eerst even vanuit mijn 'neurologisch centrum' contact maken met het lijf om te voelen of alles het nog zal doen als ik probeer op te staan. Ik bemerk geen blokkades, dus redelijk kwiek sta ik weer op. Steentjes in mijn linkerhand, een gat in de rechter ellenboog van mijn vest. Wonderwel is mijn panty niet stuk, wel gehavend en ik zie door de panty heen de schaafwonden op beide knieën.  Eerst maar naar binnen nu. Gelukkig niet op mijn kin gestuiterd.

Ik was eerst het zand en de steentjes uit de schaafwond op mijn hand. Bekijk mijn rechter ellenboog, die zal wel blauw worden. Ik bel Strato om te mopperen. Mijn feestkleren zijn nat en zanderig. Met de grootste moeite heb ik wat feestelijks gevonden in mijn eigen kast, waarvan ik het meeste niet pas, en voor het eerst weer een jurk aan sinds van voor alle toestanden. Wat moet ik nu dan weer aan? Over drie kwartier wordt ik verwacht op mijn eigen verrassingsdiner! Strato oppert dat ik de jurk op de hand kan wassen en dan in de droger. Dat red ik niet in drie kwartier, maar gewoon met modder en zand in de droger kan wel. Toevallig is de jurk donker van kleur, dus dat valt straks niet op. Kan ie morgen in de was. Mijn panty 'neem ik af' met een washand. Zo valt het allemaal toch erg mee.

Vandaag op de elektrische fiets naar Ploeger, bijgepraat met collega's en een paar uurtjes gewerkt. Daar wordt ik nu echt blij van!

Sambal bij?

Ik zit bij 'de Chinees' en wil graag iets eten zonder Ve-tsin. Op zich een onmogelijke opgave, zoals ik zeg, ik zit bij 'de Chinees'. Michael heeft de oplossing. Hij zegt onomwonden tegen de ober dat ik geen Ve-tsin mág vanwege medicijngebruik. Volkomen onzin, maar ik hoef er niet eens zielig bij te kijken, je ziet zó wat er met me aan de hand is, en de post-infuus pleister heb ik ook nog op mijn pols. 

Ik zou gewoon gevraagd hebben of mijn gerecht zonder Ve-tsin gemaakt kan worden. (Punt)

Michael kent 'de chinees' langer dan vandaag. Daarom krijgen we als dessert 'chocola-soep'. Dat krijgen alleen vaste klanten, dat ben ik niet, maar Michael wel. Het blijkt een kommetje lauwwarm suikerwater met gepureerde boontjes. Ik ontdek groene, zwarte en ...doorzichtige 'boontjes' in de bruine drab. Met gretigheid lepel ik deze melige, lauwe meuk naar binnen. In de Mie (Zonder Ve-tsin) hiervoor, geen groenten of andere vezels te bekennen. 

Ik heb vandaag nog geen poeders en pillen genomen ter bevordering van de stoelgang. Ik ben al de hele dag van huis en wilde geen aanval van diarree riskeren in de Zuid-Tangent. Nu, aan het einde van de dag, ben ik niet bang voor 'chocola-soep', zonder chocola en met hele kleine, glazige balletjes.

AVL 28.1: Miss Wiggy

Vandaag heb ik een afspraak met Allison, mijn psychiatrisch verpleegkundige. Ik vertel over mijn fysieke en mentale toestand. Ik leg uit dat ik niet het idee heb dat er ruimte is voor mijn mentale ongemak, omdat ik fysiek ver van in orde ben en geen extra energie kan verspelen door het 'naar buiten' laten van mijn gevoelens. Tegelijkertijd voel ik me wankel en op de grens van instorten. In een lang gesprek oppert Allison een intensieve psychotherapie van twee keer in de week, langszij mijn fysieke behandelingen. Tijdens het gesprek belt mijn moeder, ze gaat met me mee naar AVL, waar ik straks drie porties Herceptin per infuus krijg. Mijn moeder is al een week in de war over de afgesproken tijd, variërend van kwart voor zes tot half vijf. Nu staat ze om vijf uur 'voor de deur' terwijl we om kwart over vijf hebben afgesproken. Geeft niks, ze moet nog even wachten.

Na het bezoek aan Allison, klop ik nog even aan bij Jon, mijn psychiater. Hij herkent me niet direct, logisch. Voor mensen die me een maand of drie niet gezien heb, zie ik er echt anders uit. Ik kan zelf niet wennen, dus verlang dat helemaal niet van anderen.

In het AVL gaan de drie porties immunotherapie er in als een zonnetje. Geen klachten in de dagen hierna. De verpleegkundige is wel bezorgd over mijn benauwdheid.

Ik mail meerdere keren met de vrouw van mijn neef, sinds zij ook borstkanker heeft, helaas. Gelukkig geen uitzaaiingen gevonden, wat een opluchting. Ze staat aan de vooravond van chemokuren en gaat voor een pruik naar dezelfde kapper als dat ik geweest ben. Ze kiezen samen een model uit met de naam 'Kiwi'. Nou ja zeg! Ik voel me bevoorrecht met model 'Diana'. De pruikenmakers moeten toch nadenken hoor over die namen, desnoods geven ze de pruiken nummers, maar het moet wél op iemands hoofd, en nooit voor de grap.

Als ik een jurk aandoe lijk ik wel een figurant uit Loenatik. Ik haal mijn pruik maar weer 'uit het vet'.