Vannacht
heb ik Strato huilend opgebeld. 'Het gaat niet'.
Als ik plannen maak, wordt ik ingehaald door de
werkelijkheid. Ik weet niet waarom, maar een paar weken geleden heb ik bedacht
dat het nu goed met me zou gaan en dat ik dan weer twee dagen in de week een
aantal uren naar mijn werkgever zou gaan, vast weer een beetje in mijn ritme komen. Strato keek me toen al bedenkelijk aan. Ik snap dan wat hij wil zeggen, dus ik
zei er gauw achteraan, 'als het gaat natuurlijk, dat zien we dan wel'. De reden
dat ik zulke gedachten had, is omdat ik een aantal 'goede' dagen had en dat ik
toen ben gaan fietsen bijvoorbeeld en dat ging gewoon. 'Dat gaat de goede kant
op' zal ik gedacht hebben.
Het zal ook wel komen omdat ik het onderhand zat
ben en dan 'inzet' op 'gewoon doen' zonder verder nog rekening te willen houden
met beperkingen. Het sluipt er in hoor, ik weet ook niet precies hoe ik dat
doe. Wel weet ik dat ik ongelofelijk teleurgesteld ben dat ik dus helemaal niet
twee keer in de week naar mijn werkgever kan en dat ik niet kan fietsen, en dat
ik geobstipeerd en dik en kaal ben en het benauwd heb, een gevoel van blaasontsteking en een droge huid. Mijn rechterarm geeft niet mee door trombose, mijn linkerarm geeft niet mee, nog altijd een zwelling en veel pijn.
Ik zit hier dus gewoon nog steeds met oprispingen,
nagels die lijken of ze net als boomstammen, jaarringen hebben, mijn
winterloopneus is veranderd in een lopende winterbloedneus. Ik ben maar weer
aan de magnesiumpillen begonnen, want ik kan niet 'af', als ik gegeten heb,
krijg ik het warm en wordt ik misselijk omdat het eten tot boven in mijn keel blijft
staan. Gisteren heb ik met Gideon samen boodschappen gedaan. In de supermarkt
moet ik drie keer tegen een schap leunen om bij te komen van de 'inspanning'.
Ik geloof ze niet, die vrouwen die beweren dat ze
'nergens' last van hadden tijdens de chemokuren. De vrouwen die dit tegenover
mij beweerd hebben, zijn allemaal rond of boven de zestig jaar. Het kan zijn
dat ze een andere cocktail kregen, maar NIEMAND heeft GEEN last van chemokuren.
Al is het maar 'minder haar' of 'minder eetlust' of 'rare strepen op je
nagels'. Ik verdenk deze vrouwen ervan dat ze zich ergens schamen voor 'zwak
zijn' en leven bij een begrip van 'dat overkomt mij niet', nog last hebben van
een Calvinistische inslag en daarom zo stoer doen.
Met mijn schoonmoeder ga ik vandaag naar IKEA om
prinsessentaartjes te kopen, voorheen waren die van groene marsepein, maar tegenwoordig roze, net mooie ronde tietjes. Morgen ga ik naar mijn werk, trakteren. Ik ben
deze week 10 jaar in dienst. Daar heb ik dus even een potje om zitten janken
van de week toen ik me dat besefte, zo had ik me dat jubileum niet voorgesteld.
Met Strato maak ik een beetje ruzie. Ik zit echt niet
lekker in mijn vel en voel veel ongenoegen. Ik had gewild dat Strato vandaag
koffie was komen drinken bij mij, met zijn moeder. Hij heeft zich begraven in
zijn werk en wil in eerste instantie ook vanavond geen WIDM met me kijken, geen
tijd. Strato heeft last van hetzelfde ongenoegen.
Ik moet echt mijn best doen om voor mezelf dat
ongenoegen niet aan te jagen door allerhande toestanden erbij halen die er nu
helemaal niet toe doen. Ik zoek een vorm voor mijn ongenoegen, ik wil ergens
kwaad op zijn. Dat is makkelijker dan me de hele tijd unheimisch voelen. Ik
weet wel wat het is hoor. Nog een paar dagen en dan krijg ik de uitslag van het
erfelijkheidsonderzoek. Daar hangt mijn nabije toekomst wel sterk vanaf. Ga ik
herstellend de zomer in, of begint het operatie- en behandelcircus, met mogelijk behoorlijke borstverminking, zowat weer
van voor af aan?
Al mijn 'mollen' zijn al naar huis. Wie is de mol?
