Vandaag met bloedprikken, Herceptin en Taxol geen
problemen. Van de Tavegil wordt ik slaperig en doe in mijn ziekenhuisbed een
tukje. Er komt iemand naast me liggen, maar ik slaap half en volg het allemaal
niet. Gek eigenlijk. De eerste dag dat ik chemo kreeg en me bij de Dagopname
moest melden, vond ik het heel vreemd om met mijn kleren aan op bed te gaan
liggen. Als ik wil mag ik mijn schoenen aanhouden, maar dat doe ik niet, geen
schoenen aan in bed, dat heb ik zo geleerd. Ik voelde me toen werkelijk
opgelaten en nu ben ik een chemo-pro. Ik stap zonder problemen in bed, nog
altijd zonder schoenen, vraag om een dekentje en als ik 'aangelegd' ben aan het
infuus, ga ik slapen. Zo goed en zo kwaad als dat gaat met een snoer in je arm,
maar toch.
De zwelling in mijn flank is nog niet weg en vorige
week zou iemand van chirurgie komen kijken en die is toen niet geweest. Ik
vraag of 'chirurgie' alsnog kan komen kijken vandaag. Dat wordt geregeld. Als
ik na vier uur afgekoppeld ben van het infuus en eigenlijk weg mag, is er nog niemand van
chirurgie geweest. Volgens de verpleegkundige is er wel iemand van chirurgie op
de afdeling en bekijkt deze mijn dossier. De verpleegkundige zegt dat deze
persoon van chirurgie kwaad op haar is geworden toen ze voor de derde keer is
gaan kijken waar ze blijft. Ik moet vandaag namelijk ook nog naar 'Familiaire
Tumoren', dus kan niet te lang rondhangen.
Inmiddels is mijn moeder ook aangeschoven, althans gaan liggen. Ik zit op een stoel en mijn moeder ligt in mijn
ziekenhuisbed. Ze heeft niks hoor, maar er was maar één stoel en daarnaast een heel leeg bed. We zijn stil, we wachten. Gespannen voor de afspraak met Familiare Tumoren. Strato vraagt aan mijn moeder of ze last heeft van het ziekenhuis, of ze daar niet
tegen kan. Mijn moeder heeft geen problemen met het ziekenhuis. Dat zou ook wat
zijn, ze heeft er jaren gewerkt!
We snappen natuurlijk wat Strato bedoelt.
In de zorg werken of zelf zorg ontvangen zijn twee heel verschillende dingen.
Ah, daar is Katherine, mijn Specialistisch Verpleegkundige Chirurgie. De persoon
die mijn dossier zat te bestuderen zag het zeker niet zitten of Vicky was inene
beschikbaar, in ieder geval gebeurt er wat.
Ik lig in een kamer waar de helft van de
lamellen dicht zijn omdat je anders in direct contact ligt met de wachtruimte
en dan lijk je natuurlijk net een Orang-Oetan in Artis, achter glas. Nu vraag
ik of de andere helft van de lamellen dicht mag, want ik heb mijn bovenkleding
uit en oogcontact met de dame van de receptie, beneden in de centrale hal van
het ziekenhuis. Dat zal ook wel niet de bedoeling zijn. Kathy zegt dat ze daar
even op had moeten letten, ze heeft wel netjes het gordijn om mijn bed
dichtgetrokken.
Tja, wellicht overbelast of een beetje
oedeem. Geen reden tot zorg. Ik zeg dat ik pijnstillers gebruik om mijn arm in
beweging te houden. Beweging is goed, een 'frozen shoulder' niet.
Zwemmen zou goed zijn voor me, of Pilates
of Yoga. Ter plekke voel ik me schuldig dat ik niet sport momenteel. Zwemmen
heb ik wel aan gedacht, maar dan wil ik in zo'n therapeutisch, verwarmd bad met mijn zere armen.
Fysiotherapie vindt Kathy nog niet nodig. Ik ben er allemaal een beetje stil van
en nog gedrogeerd door de Tavegil.
Dagen later ben ik er voor mezelf wel
weer uit. Belachelijk! Pilates! Ik heb waarschijnlijk meer ervaring met Pilates
dan Kathy. Ik weet namelijk dat je dan bijvoorbeeld op je buik moet liggen met
je armen boven je hoofd gestrekt en dan moet proberen je bovenlichaam van de
grond te tillen. De overbelasting of de oedeem breidt zich al uit bij het idee.
Het is net Carnaval geweest en ik kon niet eens
polonaise lopen met die armen van mij; gewoon lekker steunen op een ander z'n
schouders. Laat staan Pilates! Misschien een leuke kraker: 'Links heb ik oedeem
en rechts heb ik trombose, tralala'.
En Yoga, tssss. ook daar heb ik ervaring
mee en dan moet je van alles steunend met je handen op de grond. Ik heb het al
benauwd in rechtopstaande positie. Ik ben echt verbolgen. Kathy weet niet dat
ik mijn armen niet goed kan optillen, daar heb ik haar te kort voor gesproken,
maar ze weet wel dat ik chemokuren onderga. 'We
zullen jou Taxollen en dan naar Pilates sturen'. Ze is wel lief hoor Kathy, maar ik neem zelf een
andere beslissing, namelijk dat ik Fysiotherapie wél nodig vind, dit ga ik
regelen, volgende keer met de internist. En zwemmen ga ik ook niet, ik wil niet
gezien worden in mijn inmiddels te krappe badpak en met mijn blote hoofd in een
openbaar zwembad.
Doei!
